|
(кишилик олмоши) чеклаш ва ажратиш учун келган бўлиб, “у масъулдир” сўзи эса масъулиятни фақат Имом (Халифа)га чеклаб бермоқда. Шунинг учун ҳам Ислом Давлатида Халифадан бошқа бирон бир шахс ёки жамоъа бошқарув ҳуқуқига эга эмас.
4) Демократияда ҳукумат бошқарув ишларида халқ фикрини олиш зарур ҳисобланади. Ҳоким (давлат бошлиғи) халқ фикрини ёки депутатлар палатаси фикрини олиши зарар. Ҳоким халқ топшириғисиз бирон-бир иш қилишга ҳамда ҳалқ фикрига қарши иш тутишга ҳаққи йўқ. Демак демократия низомида халқ фикрини олиш мажбурийдир. Бу эса Ислмга тамоман зиддир. Ислом динида “шувро” яъни халқ фикрини олиш фарз (мажбурий) эмас, балки мандуб (тавсия қилинган) ишдир. Халифа ҳам халқ фикрини олиши фарз эмас, балки мандубдир. Аллоҳ таоло “шувро”ни ўз китобида мақтаган бўлса ҳам, уни мубоҳ амаллардагина жорий бўладиган қилди. Шувро мубоҳ амаллардагина бўлиб, бошқаларда бўлмаслиги унинг вожиб эмаслигига далилдир. Чунки шувронинг салоҳият доирасига кирган мавзуъ – мубоҳ амаллар бўлиб, буларда эса халқ фикрини олиш вожиб эмас. Мана шу далилларга биноъан халифа халқ фикрини олиши мандубдир. Чунки Аллоҳ таоло шуврони мақтаган. Шунингдек шувро фақат мубоҳ амаллардагина бўлади.
5) Демократиияда ҳукумат ҳамма ишларда – хоҳ қонун ишлаб чиқариш, хоҳ бошқаларда бўлсин, - кўпчилик фикрини олишга мажбур. Лекин демократлар кўпчилик деганда гоҳида овоз берувчиларнинг ярмидан битта овоз ортиқлигини шартқилсалар.ю гоҳида эса овоз берувчиларнинг учдан икки қисмини шарт қилиб оладилар. Ҳар қандай ҳолатда ҳам уларда кўпчиликнинг фикри олиниши мажбурийдир. Бу эса Исломга тамоман зиддир. Исломда ҳамма ишларда ҳам кўпчилик фикри ёқланиб ва мажбурий деб ҳисобланмайди. Балки бунинг тафсилотлари бор. Қуйида ана шунинг баёни:
а) Шаръий ҳукмлар, яъни қонун ишлаб чиқишга доир раъйларда кўпчиликнинг ҳам озчиликнинг ҳам раъйига эътибор берилмайди. Балки ҳамма “Шаръий далил”га бўйсуниши вожиб. Бунга далил Росул а.с. Ҳудайбийя сулҳида ўзларига нозил бўлган ваҳий олдилар. Абу Бакр ва умарнинг раъйини, балки барча мусулмонларнинг раъйини қатъий рад этиб, - улар ғазаблансалар ҳам – ҳаммаларини ўз раъйларига бўйсунишга мажбур қилиб, шундай дедилар: - “Мен Аллоҳнинг бандаси ва элчисидирман. Аллоҳнинг амрига ҳеч ҳам зид иш тутмайман”. Бу воқеъа шаръий ҳукмларда кўпчилик ёки озчилик эмас, балк Ваҳй олиб келган нарса яъни шаръий далил олиниши мажбурий эканлигининг далилидир. Бир неча далил мавжуд бўлган ҳолатларда эса улардан энг кучлиги олинади. Лекин одамларни ҳукмига бўйсундириш ва у ҳукмни қонунга айлантириш фақат халифанинг салоҳиятидан ҳисобланади. Чунки табаний (ҳукмларни танлаб қонуний қилиш) ҳуқуқи фақат халифага берилгандир. Саҳобалар шундай ижмо қилганлар: “Имом (Халифа) муъайян ҳукмларни қабул қилиб унга амал қлишга буюриш салоҳиятига эга. Мусулмонлар унга итоъат қилиб, ўз раъйларини тарк қилишлари зарурдир”. Исломда қуйдаги машҳур шаръий қоидалар ҳам бор: “Имомнинг амри зоҳирда ҳам, ботинда ҳам нуфузлидир”, “Имомнинг амри ихтилофни бартараф этади”, “Султон рўй бераётган муъаммоларга қараб, уларга таъллуқли янги ҳукмларни ишлаб
41-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138