|
БАҒИШЛОВ
Бутун оламлар эгаси ва мураббийси Аллоҳга ҳамду санолар бўлсин, саййидимиз Муҳаммад с.а.в.га, у кишининг оиласи ва саҳобаларига раҳмату саломлар ёғилсин!
Халқлар ва миллатлар бошига тушган энг катта бало-мусибат ва ашаддий офат ҳокимият тепасига ўша миллатдаги бузғунчи, фосиқ кимсаларнинг келиб қолишидир. Агар уммат ўз тақдирини ўшандайлар қўлига топширса, моддий ва маънавий қадриятлар остин-устун бўлиб кетади, тушунчалар ўзгаради. Натижада ёлғончи ростгўйга, ростгўй эса ёлғончига, ҳалол одам хоинга, сотқин эса софдилга чиқарилади. Одамлар ҳукмдорларнинг ғазабидан қўрқиб, шариат белгилаб берган шаръий яхшиликка буюриш ва ёмонликдан қайтаришдан тўхтаб қоладилар. Қачонки одамлар бу ҳолга тушсалар, Аллоҳ уларга ўз тарафидан ёппасига жазо юборади. Оқибатда уларнинг дуолари мустажоб бўлмайди. Қандайдир ҳақир, нодон бир кимса одамлардан вакил бўлиб уларнинг номидан гапиради. Унинг овози билан одамлар учун қонунлар чиқарилади. Нодон ўзи эгаллаб турган мавқеини буюк деб билади, мансабдорларга яқинлашиб, уни вакил қилиб сайлаган одамлар зарарига бўлса ҳам ўз мавқеини сақлаб қолишга ўлиб-тирилиб ҳаракат қилади. У мансабдорлар томонидан содир бўлган ноўрин ишни ноўрин деб ҳисобламайди, ҳатто мусулмонлар манфаатига зид келадиган ишларни ҳам зарарли деб билмайди. Шунинг учун ҳам у шариат кўрсатган яхшиликка буюриб, ношаръий ёмонликлардан қайтармайди.
Начора, йўқни йўндириб бўлармиди?
У мансабдорлар ўл деса ўладиган, тур деса турадиган, унга ишониб сайлаган одамларнинг зарарига юрадиган ва уларнинг елкасидаги зилдай оғир юк бўлиб қоладиган шахсга айланади.
Бу ишлар ҳақида Пайғамбар с.а.в. улар ҳали содир бўлмай туриб шундай хабар берган эдилар: «Яқинда одамларга алдамчи йиллар келади. Унда ёлғончи ростгўйга, ҳақгўй эса каззобга, хоин ҳалол одамга, софдил инсон эса сотқинга чиқарилади. Унда «рувайбиза» нотиқлик қилади». «Рувайбиза нима?»- деб сўралганида, айтдиларки: «Ҳақир кимса омманинг иши устида гап сотади».
Шундай кишилар борки, бу ҳақиқатларни англаганлар ва ўша воқеларни бошидан кечириб тажрибада кўрганлар. Бундан юраклари эзилиб бесаранжон бўлганлар. Кейин эса астойдил енг шимариб, бу воқени ўзгартириш учун ишга киришганлар. Улар бу дунёларига қараганлару унинг ҳеч нарса эмаслигини кўргач, ундан юз ўгирганлар, охиратларига қараганлару унинг изидан қувганлар. Ҳаётнинг маъносини Аллоҳга ишониш ва Аллоҳ йўлида жиҳод қилиш деб билиб, ҳеч бир ҳоким билан муроса қилмай, ҳеч бир золимга ялтоқланмай фикрий ва сиёсий курашга шўнғиганлар.
Мен ушбу китобимни ана ўшаларга бағишлайман.
Юсуф Аҳмад Ас-Саботин
2-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122