|
بِسْمِ ا للهِ ارَّ حْمَنِ الرَّ حِيمْ حم -1, تَنزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَانِ الرَّحِيمِ -2, كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ -3, بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لاَ يَسْمَعُونَ -4, وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ
– „Ҳо, мим. (Ушбу Қуръон) меҳрибон ва раҳмли (Аллоҳ) томонидан нозил қилингандир. У биладиган қавм учун (мўминларга) хушхабар берувчи ва (кофирларни азобдан) огоҳлантирувчи - арабий Қуръон ҳолида (нозил қилиниб), оятлари муфассал баён қилинган китобдир. Бас (кофирларнинг) кўплари (унинг оятлари ҳақида тафаккур қилишдан) юз ўгирдилар, демак улар „эшитмаслар“. Улар дедилар: „Дилларимиз сен бизларни даъват қилаётган нарсалардан пардаланган…“. [41:1-5]
Расулуллоҳ ушбу сурани Утбага қироат қилиб бердилар. Утба уни тинглаб жимиб қолди, қўлларини орқасига қўйиб, таяниб олган ҳолда тинглади. Расулуллоҳ сажда ояти келганда ўқишдан тўхтаб сажда қилдилар, сўнг дедилар: «Эй Абу Валид сиз эшитган нарсангизни эшитдингиз, бу ёғи ўзингизга ҳавола». «Сийрат»да Расулуллоҳнинг яна машҳур сўзлари келган: «Аллоҳга қасамки, агар ўнг томонимга қуёшни, чап томонимга ойни қўйиб, шу ишингни ташла десалар ҳам ҳатто Аллоҳ уни зоҳир қилмагунча ёки мен бу ишнинг олдида ҳалок бўлмагунимча бу ишни тарк этмасман». Табаронийнинг Мусаввир ва Марвон томонидан қилган ривоятидаги Расулуллоҳнинг машҳур сўзларини ибни Касийр ҳам «албидоя ван-ниҳоя» китобида келтиради: «Қурайш нима деб ўйлаяпти ўзи? Аллоҳга қасамки, Аллоҳ мени юборган нарса устида улар билан жиҳод қилишда давом этаман ҳатто Аллоҳ мени ғолиб қилади ёки мана бу бўйин узилади».
Албатта даъватчи мана бундай қаршиликларга, даъватни етказиш ва даъватда барқарор туриш тўсиқларига дучор бўлади. Душманлар унга ўзлари билан ҳамкорлик қилишни таклиф қиладилар, катта-катта молларни тўплаб берадилар ҳамда унга олий вазифаларни, катта мартабаларни рўбарў қиладилар. Агар бу билан ғалабага эришмасалар, даъватчи ўз мавқифида сабот билан туришда давом этса, таёқ ва қамчиларни ишга соладилар. Жисмоний ва руҳий азоб турларини тоттирадилар. Узоқ муддатга қамоққа тиқадилар. Шу вақтда кимки заифлашса, уларнинг талабига жавоб берса, Аллоҳнинг ғазабига, Унинг азобига дучор бўлади. Кимки сабот-матонат билан турса, нажот топиб саломат бўлса, у инсон Аллоҳнинг ҳузуридаги ажру савоб ва олий даражаларга эришади.
Даъват устида яъни даъватчи ўзи кўтариб юрган ва одамларни ҳам унга чақираётган шаръий фикр ва ҳукмлари мажмуаси устида сабот билан туриш буюк вожибки, имконда бор куч тоқат билан уни адо этиш лозим. Даъватчи шаръий бўлмаган бирор фикрни ҳам, Исломий бўлмаган бирор ҳукмни ҳам кўтариб юриши дуруст эмас. У ўз фикрларига ва ҳукмларига даъватнинг ва Исломнинг душманларини хурсанд қиладиган, Аллоҳнинг шариатидан бўлмаган бузуқ фикр ва ботил ҳукмларни қўшиб олишдан эҳтиёт бўлсин -
99-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100