|
Аллоҳ Таоло биз мусулмонларнинг инсонлар устидан гувоҳ бўлишимизни хоҳлади ва бизларни ўрта (адолатли) уммат дея сифатлади:
وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا
– „Шунингдек (яъни ҳақ йўлга ҳидоят қилганимиз каби), сизларни бошқа одамлар устида гувоҳ бўлишингиз ва пайғамбар сизларнинг устингизда гувоҳ бўлиши учун ўрта (адолатли) бир миллат қилдик“. [2:143]
هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمينَ مِنْ قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ
– „Токи (қиёмат кунида) пайғамбар сизларнинг устингизда гувоҳ бўлиши учун, сизлар эса (барча динлардаги) одамлар устидан гувоҳ бўлишингиз учун (Аллоҳ ўзи сизларни илгариги муқаддас китобларида ҳам, мана шу (Қуръонда) ҳам мусулмонлар (яъни ўзининг динига бўйсунувчилар) деб атади“. [22:78]
Одамлар устида гувоҳ бўлишнинг маъноси - уларга даъватни етказиш, уларни Ислом шариатидан бохабар қилишдан иборатдир. Кимки инсонларга даъватни етказса, у ҳақли равишда уларга гувоҳ дейилади. Даъват масъулиятини зиммасига олмаганлар эса, бундай улуғ сифатдан маҳрумдирлар. Демак, даъватни етказиш исломда улуғ ва шарафли иш бўлиб, жаннатул Фирдавсга киришни умид қилган бирор муслим бу ишга бепарво қараши асло мумкин эмас. Акс ҳолда, у кўпгина яхшиликлардан бенасиб, умматлар устида гувоҳ бўлишдек шарафдан маҳрум қолади.
Умматлар фикрларда, қийматларда, сулукда яъни турмуш тарзида бир-бирларидан кескин фарқланадилар. Шунинг учун даъватчи даъват етказиш мобайнида дуч келадиган ҳар хил ҳолатларга муносиб ёндашмоғи лозим. Масалан, тафаккур аҳлини даъват этиш содда ва оддий одамлар билан бўлган мулоқотдан фарқлироқдир. Даъватни ҳарбий томондан етук уммат орасига жиҳод орқали олиб кириш заиф уммат қаршисидагидан бошқача бўлади. Шунингдек, турли-туман умматлар орасида даъват билан машғул шахс ислом даъватини ер куррасидаги умматларга етказишга лойиқ қиладиган бир неча сифатларга ҳам эга бўлмоғи вожиб. Қуръони Карим сураларида пайғамбар ва Расуллар қиссаларининг кенг кўламда зикр этилишининг ҳикмати ҳам шунда.
Соддароқ қилиб айтганда, пайғамбар ва Расулларнинг қиссалари турли умматларга даъватни турлича етказишнинг ажойиб намунасидир. Масалан, агар қиссаларни ўқисак, Нуҳ А.нинг ўз қавмига қилган мурожаати-даъвати Солиҳ, Иброҳим, Шуъайб, ва Исо А.ларнинг ўз қавмларига қилган хитобидан ўзгача эканлигига амин бўламиз. Чунки, бу пайғамбарларнинг умматлари бир-бирларидан кескин фарқ қилар эдилар.
Мусулмонлар - Ислом даъватини барча миллат ва элатларга етказиш масъулиятини олган ягона умматдир. Хос қавмларга лозим қилинган бошқа дин тобеълари эса, бундай шарафли бурчдан бенасибдирлар. Демак, мусулмон шахс Ислом даъватини турли миллат ва халқларга етказишнинг йўл-йўриғини билиши учун бир неча намуналар қаршисида тўхталишга
27-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100