|
лозим. Чунки нажот ва ғалаба фақат ихлос билан бўлади. Абу Зардан ривоят қилинади. Расулуллоҳ дедилар: «Қалбини иймон учун холис қилган, қалбини саломат қилган, тилини ростгўй қилган, нафсини хотиржам қилган, табиатини тўғри қилган, қулоғини эшитгувчи, кўзини ибрат назари билан боқувчи қилган инсон нажот топгай». Аҳмад, Байхақий ривояти. Жубайр ибн Мутъамдан ривоят қилинади. Расулулоҳ дедилар: «Учта нарса устида мўминнинг қалби: амални холис қилиш, иш бошчисига насиҳат қилиш ва жамоатни лозим тутиш. Чунки жамоатнинг дуоси унинг ортидан бўлади». Аҳмад, Табароний ривояти. Абу Ҳурайра айтадилар: «айтилдики, ё Расулаллоҳ, қайси инсон қиёмат кунида сизнинг шафоатингиз бахтига кўпроқ муяссар бўлади?» Расулуллоҳ дедилар: «Эй Абу Ҳурайра, ҳадисга ҳарис эканлигингизни билганим учун бу ҳадисни бирор инсон сиздан олдин сўрамаса керак, деб ўйлардим. Қиёмат кунида Менинг шафоатим бахтига муяссар бўлувчи инсон холис, чин юракдан «Ла илаҳа иллаллоҳ» деган инсондир». Бухорий ривояти. Аҳмад ушбу ҳадисни қуйидаги лафз билан ривоят қилади: «У - Аллоҳдан ўзга маъбуд йўқлигига қалби тилини, тили қалбини тасдиқлайдиган даражада холис гувоҳлик берадиган кимсадир». Яъқуб ибн Осимдан Расулуллоҳнинг икки саҳобасидан Расулуллоҳнинг қуйидаги муборак сўзларини эшитганлиги ривоят қилинади: «Бирор банда ич-ичидан холис бўлган ҳолда, қалби тилини тасдиқлаган ҳолда, «Аллоҳдан бошқа маъбуд йўқ», «Ла илаҳа иллаллоҳ ваҳдаҳу ла шарийка лаҳу, лаҳул-мулку ва лаҳул-ҳамду ва ҳува ъала кулли шай ин қодийр» - деса, у учун осмон эшиклари очилади, ҳатто Аллоҳ ушбу сўзни айтгувчисига назар солади. Аллоҳнинг назари тушган банда учун сўраган нарсасининг берилиши ҳақдир». Нисоий ривояти. Демак, ғалаба, Расулуллоҳнинг шафоатига эришиш, сўраган нарсасининг берилишига сабаб бўлувчи Аллоҳнинг назари - Аллоҳга ибодатни холис қилиш билан бўлади. Акси эса, бунинг акси билан бўлади. Мусулмон хусусан даъватчи билиб қўйсинки, солиҳ амалларнинг ўзи кифоя қилмайди. Мусулмон одам инсонлардан «у олим экан» - деган гапни эшитмоқчи бўлиб, одамлар жамоатини олдида уларни Исломга даъват қилиши, уларга аҳкомларни ўргатиши мумкин эмас. Даъватни ёки бирор корхона, ё ширкатда ишловчи мусулмон хўжайини олдида бирор мартабага эришиш мақсадида фаолият кўрсатиб, куйиб ёниб ишлаши дуруст эмас. Даъватчи ва бирор муслим ўзининг тақводорлигини, чиройли ибодат қилувчи эканлигини кўрсатиб қўйиш мақсадида ўзи ёлғиз ўқигандаги одатига хилоф равишда хушуъ ва хузуъ билан узоқ намоз ўқиш жоиз эмасдир. Аллоҳ «одамлар бизни эҳсонкор десин, яхши одам экан десин деб», одамларни тўплаб олиб садақа қилувчининг садақасини қабул қилмайди. Амаллар фақат Аллоҳ учун бўлмоғи лозим. Акс ҳолда унга катта ёки кичик, махфий ёки ошкор ширк аралашиб, бутун амалларни ҳабада қилади. Абу Амома ал-Бахимийдан ривоят қилинади, айтадики: «Бир киши Расулуллоҳга келиб деди: бир одам мукофотни ёки номи чиқишини хоҳлаб ғазот қилса, у учун бирор ажр борми?» Расули Аллоҳ «У учун ҳеч қандай ажр йўқ» - дедилар. Бу саволни уч марта қайтарганда ҳам, Расулуллоҳ «у учун ҳеч қандай ажр йўқ» -
86-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100