|
олдинги кишилар ерга кўмилар ва боши арра билан иккига бўлиб юборилар ва темир тароқлар билан гўштлари суякларидан ажратилар эди, лекин мана шу ҳам уларни динидан қайтара олмас эди».
Расул с.а.в. ва у кишининг саҳобаларига ҳам Қурайш ва араб қабилалари томонидан жуда кўп азоблар бўлди. Ибн Касийрнинг «Ал-бидояту ван-ниҳоя» номли китобида келган нарса ушбу азобларга далилдир. Ибн Ос ривоят қиладики: «Расул с.а.в. бир кун каъбанинг олдида намоз ўқиётган эди, шу вақт Уқба ибн Аби Муайт келдида Расул с.а.в.ни тўни билан бўйнидан қаттиқ бўғди, шунда Абу Бакр р.а. келиб уни елкасидан ушлаб тортди ва айтдиларки: «Роббим Аллоҳ деган кишини ўлдирасизларми, ахир у сизларга Роббингиз томонидан аниқ ҳужжат келтирдику». Оиша р.а.дан ривоят қилинадики: Расул с.а.в.нинг саҳобалари ўттиз саккиз кишига етган вақтда Абу Бакр Расул с.а.в.га даъватни ошкора қилайлик деб қаттиқ туриб олди, шунда Расул с.а.в.: «Эй Абу Бакр биз озчилигмиз» дедилар, Абу Бакр эса қаттиқ тураверди шундан сўнг Расул с.а.в. даъватни ошкор қилди. Мусулмонлар масжид атрофига тарқалдилар, ҳар бир киши ўз оиласи билан эди. Абу Бакр туриб хутба қилди, Расул с.а.в. эса ўтирар эди, бу хутба Аллоҳ ва Расулига бўлган биринчи хутба эди. Шу вақт мушриклар Абу Бакр ва мусулмонларга ташланиб уларга қаттиқ зарба бердилар. Уқба ибн Робия деган бир фосиқ Абу Бакрни ковуши билан юзига ура кетди ва қорнига чиқиб ирғий бошладики, ҳатто унинг юзи таниб бўлмайдиган бўлиб кетди. Шунда Бану Тайм қабиласининг кишилари келиб Абу Бакрни мушриклардан ажратиб олишди ва уни тўнга солиб, кўтариб уйига олиб бориб қўйдилар. Улар Абу Бакрнинг ўлганлигига шубҳа қилмас эдилар.
Лекин Пайғамбар ва элчилар ва шунингдек уларга эргашган кишилар даъватни ёйиш ва шариатни етказишдан тўхтаб қолмадилар. Балки улар ўзлари билан қавмлари орасида Аллоҳ ишни ҳал қилмагунча рўбарў келган озорларга сабр қилдилар, уларнинг бирортаси ҳам азобланиб масхаралангандан кейин даъватни ташлаб қўймадилар. Уммат, халқ ва қавмлар ўз ақида, фикр ва аҳкомларини ҳимоя қилишлари Аллоҳнинг бандалари ичидаги қонуни бўлганидек, элчилар, пайғамбарлар ва уларга эргашганлар ўзлари билан қавмлари орасидаги ишни Аллоҳ ҳал қилмагунча ва Аллоҳнинг нусрати келгунича азобларга сабр қилишлари Аллоҳнинг қонунидир. Юқорида келган:
وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِكَ فَصَبَرُوا عَلَى مَا كُذِّبُوا وَأُوذُوا حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا وَلاَ مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ
– „Маълумки, сиздан аввалги пайғамбарлар ҳам ёлғончи қилинганлар. Бас, то уларга Бизнинг ёрдамимиз келгунича ёлғончи қилинганлари ва озорланганларига сабр қилганлар. Аллоҳнинг (Пайғамбарларимни Ўзим қўллайман) деган сўзларини ўзгартира олувчи бирор кимса йўқдир“. [6:34]
ояти ушбуга яққол далилдир. Азоб ва балоларга сабр қилиш Пайғамбарлар ва уларга эргашганлардаги ўзгармас қонун бўлиб, уларнинг бирортаси ҳам
90-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100