|
Давлат даъватни ёйиб, исломни ичкари ва ташқарида гавдалантириши вожиб, агар гавдалантирмаса, исломий давлат бўлмайди ва даъватни ёймаётган бўлади. Худди шунингдек мусулмон кишилар ҳам агар даъват қилмоқчи бўлсалар, аввало ўз шахсида, гапида, ишида ва сифатларида исломни гавдалантирмоқлиги керак, агар ундай қилмаса у даъватчи эмас, фақат одди мусулмонлардан бири бўлиб қолаверади. Даъватчи Ислом Давлати йўқ бўлган вақтда Ислом дини намунасидир, демакки у гапирган вақтда шаръий фикр ва ҳукмларни гапирмоғи вожибдир. Бундан ташқари у шариат буюрган чиройли аҳлоқларни эгалламоғи ва Ислом қайтариб, қоралаган аҳлоқлардан узоқ бўлмоғи керак. Мусулмон киши агар шундай қилмаса, даъватчи бўла олмайди. Чунки у исломнинг намунаси, одамларга ўрнак ва уларга имом-раҳбардир. Ислом унинг гапи, ишлари, юриш-туриш ва аҳлоқларида қанчалик гавдаланса, у даъватни ёйишга, муваффақиятга шунчалик лойиқ бўлади. Шу сабабдан даъват ёювчи ушбу мартабага лойиқ бўлиши учун фақат ҳақни гапириши, шариат буюрган ишларни қилиши ва чиройли аҳлоқ билан сифатланиши керак. Агар у шундай қилмаса, даъват ёйяпман деб қуруқ даъво қилаётган бўлади холос. Афсуски, Ислом оламидаги давлатлар ҳам шу каби Ислом давлатимиз деб қуруқ даъво қилишяпти, ҳолбуки улар ички сиёсатда ҳам ташқи сиёсатда ҳам Ислом татбиқ этилмагани сабабдан исломий давлат эмас, аксинча улар Ислом даъватини ёймаётган балки, даъватга ва даъват ёювчиларга қарши курашаётган куфр давлатидир.
Даъватчи англаб, ҳеч ҳам унутмаслиги вожиб бўлган иш мана шудир. Билсинки исломнинг катта намунаси бўлган халифалик давлати мавжуд эмас экан, унинг ўзи исломнинг мўъжазгина намунасидир. Демак даъватчи Расулуллоҳ с.а.в.нинг асҳобларидек тирик исломга айланиши, исломий шахсияти учун керак бўлган мазкур уч омилдан ҳеч бирида сусткашлик қилмаслиги лозим. Кимда Ислом тўла суратда гавдаланса, у даъватчи бўлишга лойиқ бўлади ва ҳаракатида ҳамда одамларни ўзи чақираётган фикр ва ҳукмларнинг тўғрилигига қаноатлантиришда муваффақият қозонади. Кимки мазкур уч омилни йўқотса, даъват ёювчи бўла олмайди, демакки фаолиятга, фаолиятни давом эттиришга қодир эмас ва муваффақият қозонмайди.
Мусулмон киши ҳақиқий даъват ёювчи бўлиб, исломнинг фикр ва шаръий аҳкомларини гапириши ва уларга зид фикр ва аҳкомларни кўтариб чиқмаслиги учун ўз ишларига алоқадор шаръий аҳкомларни ва исломий фикрларни билмоғи вожиб. Чунки, булардан бехабар жоҳил Ислом айтган ва буюрган ишларни айтишдан йироқда бўлади, бинобарин даъватни тўғри йўсинда олиб боришдан ожиздир. Шунинг учун фикр ва аҳкомларни билиш ҳар бир мусулмонга вожиб, даъват ёювчиларга эса вожиброқдир. Шариат илм излашга тарғиб қилиб, олимлар мартабасини улуғ ортиқ қилди.
Аллоҳ Таоло «Мужодала» сурасида айтадики:
يَرْفَعُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ
58-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100