|
– „Агар сизларга Аллоҳ ёр бўлса, ҳеч ким сизлардан ғолиб бўлмас. Ва агар сизларни ёрдамсиз қўйса, Ундан ўзга ҳеч бир Зот ёрдамчи бўлмас. Иймон келтирган зотлар Аллоҳнинг ўзигагина суянсинлар“. [3:160]
Демак мусулмонлар ўзларига Аллоҳ Таолонинг нусрати келиши учун шу нусратни келиши учун лозим бўлган шартни бажаришлари вожиб. Агар шарт бажарилса, Аллоҳ Таолонинг нусрат бериш ҳақидаги ваъдаси ҳам амалга ошади. Шарт бажарилмаса, Аллоҳ Таоло уларга ўз нусратини бермайди.
Аллоҳ Таолонинг «Муҳаммад» сурасида келган ушбу оятни мана шундай тушунмоқ лозим:
يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرُكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ
– „Эй мўминлар, агар сизлар Аллоҳга ёрдам берсангизлар (яъни Унинг йўлида жиҳод қилсангизлар), У Зот ҳам сизларга ёрдам берур ва жанг майдонида қадамларингизни собит-барқарор қилур“. [47:7]
Бу оятдан кўриниб турибдики, Аллоҳ Таоло бизга ёрдам бериши учун биз Унга ёрдам беришимизни шарт қилмоқда. Бинобарин, агар биз Унга ёрдам берсак, У ҳам бизга ёрдам (нусрат) беради. Агар ёрдам бермасак, бизга ҳам ёрдам бермайди. Зеро, оятдаги «ин» (агар) сўзи шарт майлини билдиради. Шунга кўра оятдаги „Агар сизлар Аллоҳга ёрдам берсангизлар“, сўзлари «Аллоҳ Таолога ёрдам бериш сизларга шарт қилинди», деган маънони англатади. Оятни маъноси мана шу. Унга - у кўтармайдиган - бошқа маънолар бериш тўғри эмас.
Айтиб ўтганимиздек, бизнинг Аллоҳ Таолога ёрдам беришимиз Унинг амри-наҳийларига қатъий амал қилишимизни, Унга итоат қилишни ва бу итоатда бор имкониятларимизни сарфлашимизни англатади. Демак, агар биз Аллоҳнинг барча буйруқларини бажарсак, бизга ёрдам беради. Агар буйруқларидан бирортасини бажаришда бепарволикка йўл қўйсак, бизга ёрдам бермайди. Шунга кўра нусратдан илгариги тўла амалга оширилиш лозим бўлган барча омиллар нусратнинг шартларидир, нусратга олиб борадиган сабаблар эмас.
Демак, даъватни ёювчилар агар ўзларига Аллоҳ Таолонинг ҳузуридан нусрат келишини хоҳласалар, нусратнинг келиши учун лозим бўлган шартларни бажарсинлар, бирортасини бажаришда бепарволик қилмасинлар, акс ҳолда нусрат келмайди. Демак нусрат келишини хоҳласак, унинг муайян шартлари мавжуд бўлиб, уларни бажаришимиз лозим. Бу шартлар Ислом ақидаси ва ҳукмларига қатъий амал қилиш ва Аллоҳ рози бўладиган ишларни қилиш, яъни Аллоҳга ёрдам бериш билан тўла бажарилади. Шундан сўнг ёки шу ишлар мобайнида курашга ҳақиқий тайёрланиш, даъват ёювчилар даъват ёйишда имкони борича ҳамда тўғри ҳаракат қилиш навбати келади. Исломий қўшин шаръий бурчларни бажариш билан бир қаторда, ҳарбий талабларни ҳам имкони борича ва тўғри шаклда бажариши лозим. Шунингдек, даъват ёювчи ўз ишини холис Аллоҳ учун қилиши ва шаръий буйруқ ва қайтариқларга қатъий амал қилишнинг ўзи етарли эмас, балки у даъватни Расулуллоҳ с.а.в. ёйганларидек тўғри шаклда ёйиши лозим бўлади. Демак,
47-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100