|
туйғуни ўз марказига қайтаришдир. Тўғри, туйғу ҳам инсонда ақл каби мавжуд бўлиб, уни ҳеч ким инсондан суғуриб ололмайди. Лекин масала туйғу билан шуғулланиш ва тафаккур билан шуғулланиш масаласидир. Туйғу инсонда ҳамон мавжуд, лекин у билан шуғулланиш йўқолиб, устига-устак унга қарши ҳужум бошланди. Тафаккур билан шуғулланиш ортиб, туйғунинг ўрнини ҳам эгаллаб олди. Шу сабабли кофир одамларни туйғудан буриб юборишга муваффақ бўлди. Модомики, ундан бурилган эканлар, унинг остидаги нарсалардан ҳам маҳрумдирлар. Тез фикрлашдан ҳам, топқирликдан ҳам ажралдилар. Тафаккур билан шуғулланишга муккадан кетиб, ҳамма одамларда тафаккурдан фойдалана олмаслик, топқирликни йўқотиш юзага келди. Бунинг асоси тафаккурга машғул бўлиш билан чекланиб, туйғу билан шуғулланишни четга суришдир. Модомики, инсон ақл ва туйғудан таркиб топар экан, улардан бирини ишдан чиқариш бошқасини ҳам ишдан чиқариш демакдир. Яъни туйғуни ишдан чиқариш ақлни ишдан чиқариш, демакдир. Чунки у – гарчи ишдан чиқмаса ҳам – туйғусиз натижа бермайди. Шунинг учун ҳам ақл ёки тафаккур фақат туйғу мавжуд бўлгандагина натижа бериши мумкин. Бу ерда туйғунинг инсонда туғма мавжуд бўлиши эмас, у билан шуғулланиш назарда тутиляпти. Демак, туйғу билан шуғулланиш тафаккур билан шуғулланиш билан бирга тафаккурни ўз ўрнига қайтариб, уни самарадор қилади. Шунга кўра, тафаккур самарадорлигининг давоси тафаккур билан шуғулланишдир. Шу туфайли, энг аввало қилишимиз керак бўлган иш тафаккур билан шуғулланиш ёнида туйғу билан ҳам шуғулланишдир.
42-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61