|
Шубҳа аралашмаган бу каби кучли имон даъватни ёювчилар учун зарурийдир. Чунки даъват ўзининг тўғри йўлида тез ва катта қадамлар билан юришининг доимийлигига кафил бўладиган нарса айнан шу имондир. Бу имон даъват очиқ бўлишини ва ҳамма нарсага – одатлар, анъаналар, бузуқ фикрлар, хато тушунчаларга қарши чиқишни, ҳатто хато бўлса раъйи омга қарши чиқишни тақозо этади, гарчи раъйи ом билан курашишга тўғри келса ҳам. Шунингдек, ақидалар ва динларга, гарчи бу дин вакилларининг мутаассиблигига дуч келса ҳам, қарши чиқишни тақозо қилади. Шунинг учун исломий ақида устига қурилган даъват очиқлик, журъат, қувват ва фикр билан ажралиб туради. Натижа ва вазиятлардан, омма халққа мос келиш-келмаслигидан, одамлар уни қабул қилиши ёки уни рад этиб, унга қарши курашишларидан қатъий назар, фикрат ва тариқатга зид ҳар бир нарсага қарши чиқиши ва уларнинг сохталикларини фош қилиш учун юзма-юз туриши билан ажралиб туради. Шунинг учун даъватни ёювчи шахс халққа хушомадгўйлик ва тилёғламалик қилмайди. Жамият юкини зиммасига олган ҳокимлар ва бошқаларга икки юзламачилик қилиб чиройли кўринишга уринмайди, балки мабдадан бошқа ҳеч нарсани ҳисобга олмай, фақат мабданигина маҳкам ушлайди.
Бу имон сиёдат (хўжайинлик) ёлғиз мабдага, яъни ёлғиз Исломга берилишини ва Исломдан бошқа мабдаларни – улар қанчалар турли-туман ва хилма-хил бўлмасин – куфр деб эътибор қилишни талаб қилади. Аллоҳ Таоло айтади:
إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ
– „Албатта Аллоҳнинг ҳузурида мақбул бўладиган дин фақат Ислом динидир“. [3:19]
Исломга имон келтирмаган ҳар бир киши Ислом назарида кофирдир. Шунинг учун исломий даъватни ёювчилар Исломдан бошқа дин ёки мабда эгаларига: «Ўз мабдаингиз ва динингизни маҳкам ушланглар», дейиши жоиз эмас, балки Исломни қабул қилишлари учун уларни Исломга ҳикмат ва чиройли мавъиза билан даъват қилишлари лозим. Чунки даъват даъватни ёювчилардан сиёдат ёлғиз Исломники бўлиши учун ҳаракат қилишларини талаб қилади. Ғайримусулмонларни ўз дин ва эътиқодларида қолдириш уларнинг динини тан олиш деган маънони англатмайди. Балки бу Аллоҳ Таолонинг «Динда мажбурлаш йўқ», деган буйруғига бўйсунишдир. Аллоҳ Таолонинг бу буйруғи шахслар ўз эътиқод, дин ва ибодатларида жамоий ҳолатда эмас, фардий ҳолатда қолишларини ва Ислом борлиғида алоҳида бир борлиқ бўлиб қолмасликларини тақозо этади. Шунинг учун Исломга зид асосга қурилган ғайриисломий сиёсий ҳизб ёки уюшмаларнинг бўлишини Ислом ман қилади ҳамда ҳизблар ва уюшмалар фақат Ислом доирасида бўлишига рухсат беради. Шундай қилиб, мабдага бўлган имон жамиятда ёлғиз мабданинг ўзини ҳукмрон қилишни ва бошқаларни у билан шерик қилмасликни тақозо қилади.
40-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49