|
Аллоҳга ҳамд бўлсин, дедилар. Ўша куни одамлар шундай қайғуга тушган эдиларки, гўё ҳаётларида мусибат кўрмай, энди бошларига биринчи марта тушиб тургандай эди. Кимдир деди: ҳеч қиси йўқ, тузалиб кетадилар. Кимдир: хавотирдаман, ўлиб қолмасалар деб қўрқаман,- дерди. Умарга набиз ичимлигини (хурмо сувини) олиб келдилар. Ичган эдилар қоринларидан аралаш бир суюқлик чиқди. Сўнг сут келтириб ичирдилар, қоринларидан чиқди. Шундан кейин, Умарнинг энди ўлишларини билдилар.
Муҳожиру ансорлар олдиларига видолашиш учун кира бошладилар. Улар орасида Каъб Аҳбор ҳам бор эди. Умар Одил Каъбни кўргач, унинг тунов кунги гапини эслаб қуйидаги шеърни ўқидилар:
فأوعد نى كعب ثلاثا أعدها ولاشك أن القول ماقال لىكعب
وما بى حذا ر الموت إنى لميت ولكن حذار الذنب يتبعه الذنب
Яъни:
Каъб уч кундан кейин ўласиз деб мени қўрқитди. Шак-шубҳа йўқки, Каъб айтган гап тўғри. Бироқ мен ўламан экан деб ўлимдан қўрқаётганим йўқ. Балки мен қатор-қатор бўлиб турган гуноҳларимдан қўрқмоқдаман.
Кирганлар орасида ёш бир йигит ҳам бор эди. Эй амирал мўминин Аллоҳ томонидан бўлган бир хушхабар билан хурсанд бўлинг. Ўзингиз билганингиз каби, сиз Расулуллоҳ (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам)га саҳобий бўлиш шарафига муяссар бўлдингиз. Илк Исломни қабул қилганлар сафига кирдингиз. Сўнг амирул мўминин бўлиб тайинланиб, адолат қилдингиз, мана энди шаҳидлик ҳам насиб этди. Умар дедилар: Қанийди бу нарса менга етарлик ризқ бўлган бўлса-ю савоби ҳам, гуноҳи ҳам тегмаса. Ҳалиги йигит қайтиб чиқиб кетаётган эди, шалварининг ерга тегиб кетаётганини кўрган Умар: болани менга қайтаринглар, дедилар. Кейин унга: эй биродаримнинг ўғли, кийимингни кўтариброқ кийгин, чунки бу кийиминг учун покроқ, Парвардигоринг учун тақволироқдирсан,– дедилар.
19-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26