Албатта ҳукм Аллоҳникидур Сиёсий сақофий таҳлилий
сайт

 

яқинлашибди ва ҳоказо. Хўш шундай экан қачон жўнашимиз бизга номаълум бўлган бу сафарга қайси биримиз тайёргарлик кўрдик? Бу сафар бизларни қаерга олиб боришини (яъни жаннатга ё дўзахга) билмай туриб ҳам қўл қовуштириб ўтиришимиз тўғрими? Қайси биримиз ҳар бир лаҳзада ҳам у дунёга риҳлат қилишга тайёрмиз? Ҳозир... ёки бир оздан кейин... ёки эртага... ёки индинга... Ахир ўлим икки нафас орасида келадику. Сен кунига неча маротаба нафас олиб, нафас чиқарасан. Лекин ҳар гал нафас чиқарганингда нафасинг чиқадими ёки нафасингга қўшилиб жонинг ҳам чиқадими, билмайсан. Аллоҳим, сенга йўлиқадиган кунда ўзинг нажот бер! Нажот бер!
Ўлимни доимо эсда тутадиган инсон ҳар доим ўзини назорат қилади, ўзига ҳисоб бериб юради. Ар-Робиo ибн Ҳайсам ўз уйида қабр қазиб қўйган экан. У қалби қотиб бораётганини сезиши биланоқ, дарҳол қабрга тушиб ётар, кейин эса қуйидаги оятни ўқир экан:
رَبِّ ارْجِعُونِ " لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ
— «Парвардигор, мени яна ҳаётга қайтаргин. Шояд, мен қолган умримда яхши амал қилсам»   [23:99,100].
Бу оятни бир неча марта такрорлагандан сўнг ўзига-ўзи: «Эй Робиъ, мана сен бу дунёга қайтдинг. Энди амал қил!»- дер экан.
Ўлими яқинлашган одамни кўрган вақтда йиғлаш, дод солиш ва ўзини маломат қилиш ёки маййит устида туриш ёки қабрларни зиёрат қилишгина ўлимни эслаш эмас, балки мўмин киши ўзининг ҳар лаҳзада раббисига рўба-рў бўлиши мумкинлигини, амал қилолмай қолишини ва тавбанинг ҳам вақти ўтиб қолишини тасаввур қилишидир. Шундагина у нафсига ҳушёр, ҳаётининг ҳар бир лаҳзасида Парвардигорини назарда тутиб, унга итоат қилишга ҳарис бўлади. Анас (Разияллоҳу анҳу) дейди: «Умар ибн Хаттоб (Разияллоҳу анҳу)нинг бир боғга кирганини кўрдим. Иккимизнинг ўртамизни бир девор тўсиб турган эди. Шунда мен унинг қуйидаги сўзларини эшитдим: «Эй Умар ибн Хаттоб – мўминлар амири! Воҳ, воҳ! Аллоҳга қасамки, сен Аллоҳдан тақво қиласан, эй ибн Хаттоб, ёки сени Аллоҳ албатта азоблайди!». Абу Бакр Сиддиқ (Разияллоҳу анҳу) шундай деган: «Кимки Аллоҳдан қўрқиб ўз нафсини ёмон кўрса, Аллоҳ ҳам уни ўз ғазабидан асрайди».

Нафсини тийиш ва хато қилмаслик учун уни кузатиб юриш мўмин учун Аллоҳнинг азобидан қутулишнинг ягона йўлидир. Аллоҳ билан юзма-юз келишга қатъий ишониш инсонни сўзсиз итоат қилишга, тайёргарлик кўришга, Аллоҳнинг буйруқларини адо этишга ундайди. У амал қилишдан чарчамайди, ҳолсизланмайди, хуноб бўлмайди. Балки дунёдаги фитналар ва қийинчиликларни енгиб ўтган ҳолда махлуқларнинг ҳузуридаги нарсалардан ўзини тийиб Холиқнинг

 

8-бет

Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26