|
кечалари туриб ибодат қилганда иккала оёқлари шишиб кетар эди. Шунда у зотга: Эй Оллоҳнинг расули сизнинг аввалги ва охирги гуноҳларингиз кечирилган бўлса нимага ўзингизни бунчалар қийнайсиз, - дейилса, ул зот: «Мен шукур қилгувчи банда эмасманми», дер эдилар. Демак биз даъват юкини кўтарувчилар мандуб ва нафл амалларни бажаришликка мусулмонларнинг энг пешқадамлари бўлишимиз керак. Шунингдек рухий озуқамиз зиёда бўлишига ва тақво билан озуқаланишга бошқалардан кўра кўпроқ мухтожроқмиз. Чунки биз даъват юкини кўтариб унинг тиконли йўлида кетяпмиз ҳамда динимиз ва умматимизни хизмати учун, уни уйғотишлик учун астойдил бел боғлаганмиз. Биз бу йўлдаги йўл машаққатини ҳам, душманларнинг қаршиликларини ҳам яхши биламиз. Шунинг учун Роббимиз, Холиқимиз Оллоҳга яқинлаштирадиган амалларни қилишлик билан ҳамда нафсиямизни кучайтиришлик билангина бу оғир йўлдан юришликка ва манзилга етишликка қодир бўла оламиз. Бизга яна сиёсатчи, муфаккир сифатини олишлик ҳам вожиб бўлади. Шундагина биз сиёсат, риоят ва ибодатни ўртасини жамлаган бўламиз худди Расулуллоҳ jнинг сахобаларига ўхшаб – улар кечалари обид, кундузи қоид (отлиқ) эдилар ва яна Оллоҳнинг манабу оятидаги кимсалардек бўлишлигимиз учун:
التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنْ الْمُنكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ
- «(Улар) – тавба қилгувчилар, (Оллоҳнинг Ўзигагина) ибодат қилгувчилар, шукр қилгувчилар, рўза тутгувчилар, рукуъ-сажда қилгувчилар, яхшиликка буюргувчилар, ёмонликдан тўхтатгувчилар ва Оллоҳ белгилаб қўйган қонун-қоидаларга доимий риоя қилгувчи (мўминлар)дир» [9:112]
10-бет