Абдулваҳҳоб Пенжвиний: Илмонийликдан кўзланган мақсад курдларни ақидадан узоқлаштиришдир.
Туркиянинг Диярбакир вилоятида ўтказилган Олимлар ва Мадрасалар уюшмаси йиғилишининг иккинчи кунида илмонийлик ва секуляризм ҳақида сўз юритилди. Йиғилишида сўзга чиққан Жаҳон Олимлар иттифоқининг Ироқдаги Курдистон вилояти вакили Аҳмад Абдулваҳҳоб Пенжвиний “Курд жамиятида илмонийлик ва секуляризмнинг бузғунчи таъсирлари, унга қарши кураш зарурати ва уламоларнинг масъулияти” номли маърузасида илмонийлик ва секуляризмнинг асл башарасини очиб ташлади.
Пенжвиний ўз нутқида илмонийлик ва секуляризм энг зарарли нарса эканлигини таъкидлар экан, дин душманлари бу билан мусулмон курдларни Ислом ҳазоратининг душманига айлантирмоқчи эканлигини таъкидлаб, жумладан шундай деди: “Илмонийликнинг асосий вазифаси курдларни ақидадан ажратиш ва турли йўллар билан уларни тавҳиддан узоқлаштиришдир. Ислом душманлари мусулмонларга қарши фитна уюштиришдан тўхтамайдилар”, “Салибчилар, сионизм ва замонавий Кисролар томонидан яратилган энг зарарли нарсалардан бири бу илмонийликдир. Чунки илмонийлик динни ҳаётнинг барча соҳаларидан ажратиш ва уни ҳаётдан умуман узоқлаштириш демакдир”, “Ташқи ва ички кучлар томонидан курдлар ақл бовар қилмайдиган даражада илмонийлаштирилаётганига гувоҳ бўлмоқдамиз”.
Изоҳ: Ҳақни баралла ҳайқирган уламоларимиздан Аллоҳ рози бўлсин. Дарҳақиқат куфр аҳли илмонийлик ва секуляризмни мусулмонларга тиқиштириш учун уни безаб, жозибадор қилиб кўрсатишга уринмоқда. Улар илмонийликни халқлар орасидаги тоифачилик, мазҳабпарастлик ва ирқчилик каби низоларга барҳам берадиган ҳамда дини, эътиқоди, ирқи ва яшаш тарзи қандай бўлишидан қатъий назар инсонлар ўртасида тенглик пайдо қиладиган бошқарув шакли сифатида тасвирлашга жон-жаҳди билан ҳаракат қилмоқда.
Аслида илмонийлик ва секуляризм – бу динни давлатдан ажратишдир. Яъни илмоний давлатда дин ҳеч қачон инсонларнинг ҳаётий ишларига аралашмайди. У фақат руҳий ибодат ва шахсий масалаларга чеклаб қўйилади. Сиёсат, иқтисод, қонунчилик каби масалаларда дин жамият ҳаётидан умуман четлаштирилади. Бу эса “инсонлар ўз ҳаётларидаги муаммоларини муолажа қилишда Аллоҳнинг ҳукмларига эҳтиёжи йўқ. Инсонлар муаммоларни ўзлари истаган тарзда ҳил қилади” деган маънони англатади. Илмонийликнинг ҳақиқий маъноси мана шу.
Бугунги кунда Исломий оламдаги бошқарувларнинг барчаси динни ҳаётдан, сиёсатдан ва Уммат ишларини бошқаришдан ажратиш асосига қурилган. Бундан кўзланган мақсад мусулмонларнинг ҳаётини Исломдан ажратган ҳолда ўз истакларига мувофиқ тартибга солишдир. Яъни ғарб мана шу йўл билан ўзининг ҳаёт ҳақидаги қарашларини “Халқ истаги” номи остида исломий ўлкаларга атайин тиқиштирмоқда. Чунки у Исломий бошқарувнинг ҳаётга қайтиб келишини асло истамайди.
Аммо шуни таъкидлаш лозимки, Мусулмонларнинг давлати илмоний давлат бўлмайди, аксинча Исломий давлат бўлади. Мусулмонлар ўз давлатларида Исломни татбиқ қилишлари шарт, бу Иймоннинг талабидир. Чунки Ислом мукаммал дин бўлиб, ундан ҳаёт тузуми балқиб чиқади. Бу давлатда қонунлар кўпчиликнинг хоҳишига қараб чиқарилмайди. Шунингдек исломий Уммат илмоний эмас, Раббоний бўлиши лозим. Раббоний Уммат эса Роббисининг қонунларини ўз ҳаётидан узоқлаштириб, унинг ўрнига бандалар тарафидан қўйилган қонунларга бўйсуниб яшашга, яъни, Роббисидан юз ўгириб, бандасига қул бўлиб яшашга асло рози бўлмайди.
Зоҳид Заргар
