Сабр иймоннинг ярмидир
Ҳар бир инсон бу дунёга келиб, ақлини таниганидан сўнг ўзи ҳақида, вужудидаги ҳаёт ҳақида ва атрофини ўраб турган нарсалар ҳақида фирк юритиши, бу нарсалар қаердан келгани, қаердан пайдо бўлгани ҳамда бир кун келиб тугаганидан сўнг қаёққа кетиши ҳақида ўйланиши ва фикрлаши табиий. Инсон мана шу муаммосига ечим топмас экан, унинг қалбида хотиржамлик вужудга келмайди.
Қирғизистон республикаси Ўш вилояти Қаросув туманининг Кенгсой қишлоғида 1976-йилда туғилган Абдураҳимов Валижон Марипович ҳам дунё ишлари ва тирик ташашвишлари билан бир қаторда ўзининг асосий муаммосига тинимсиз ечим излар эди. Қирғизистонда фаолият олиб бораётган Ҳизб ут-Таҳрир кўтариб чиққан фикрлар билан танишган Валижон дастлабки кундан бошлаб, ўзини ўйлантирган барча муаммоларнинг ечимини топгандек қувониб кетди ва бутун вужуди билан Ҳизб фикрларини ўрганишга шўнғиб кетди. Ҳизб фикрлари билан чуқурроқ танишиб борган сари унинг яшашдан мақсади фақат Ислом дини ва Аллоҳнинг ҳукмларини ер юзида олий қилишдан иборат бўлиб қолди. Табиийки, Валижон биродаримиз ўзи ҳақ деб билган Ислом динини бошқаларга ҳам етказиш йўлида тинмай ҳакаракат қила бошлади. У тез орада ўзи кўтариб чиқаётган даъвати билан қишлоқдошлари ўртасида машҳур бўлиб кетди.
Унинг бу даъват фаолияти оддий одамлар билан бир қаторда Қирғизистон куч органлари назарига ҳам тушди. Куч органлари томонидан бўлган турли босим ва таҳдидларга қарамай ўз даъватини бир лаҳзага бўлса ҳам тўхтатмади. Куч органлари унинг даъват йўлидаги фаолиятини тўхтатиш учун қамоққа олишдан бошқа йўл топа олмай қолди. 2000 йил июл ойида Қорасув шаҳар ИИБ томонидан қўлга олинди ва 4 кун мобайнида тергов ҳибсхонасида ўз йўлидан қайтиш ва даъватни тўхтатиш учун турли хил босимларга дучор қилинди. Бироқ Валижон биродаримиз ўз йўлида қатъий туриб, куч органлари томонидан қўлланилган босим ва таҳдидларга бўйсунмагач, қирғиз куч органлари ҳиёнат йўлига ўтишди ва Ўзбекистон ИИВнинг Раҳматулло исмли ходимига топшириб юборишди.
Ўзбекистонда бир неча ой мобайнида шавқатсиз қийноқларга солинган Валижон 2000 йил куз ойларида Андижон вилоят суди томонидан 17,5 йил муддатга озодликдан маҳрум қилинди ва жазо муддатини ўташ учун ўзининг қаттиқ режими ва ғайринсоний қийноқтлари билан ном чиқарган Қашқардарёдаги қамоқхонага жўнатиб юбрилди. Қамоқда бўлган вақт мобайнида Валижонни ўз йўлидан, эътиқодидан қайтариш учун турли хил, инсон ақли бовар қилмайдиган қийноқларга дучор қилишди. Унинг қатъиятини синдира олмаган қамоқхона маъмурияти унга таъсир ўтказиш учун оила аъзоларидан ҳам фойдаланишга ҳаракат қилди. Учрашувга келган онаси ва турмуш ўртоғига, “ўғлингиз экстремист, кечирим хати ёзиб беришдан бош тортяпти, шу сабабли ҳам озодликка чиқарилмайди. Агар кечирим хати ёзиб берадиган бўлса сизларга ҳам, ўзига ҳам енгиллик бўлар эди”, дея руҳий босим ўтказиб келди. Бироқ унинг онаси ва аёли Валижонга фақат далда бўладиган сўзларини айтиб, уни доим қўллаб келишди.
Ўзбекистон куч органлари, хусусан маҳбусларга нисбатан турли хил қийноқлар қўллаш билан танилган Жазони ижро этиш ходимлари қарйиб 18 йил давомида Валижоннинг қатъиятини синдиришга эриша олишмади. Аллоҳнинг нусрати билан, биродаримиз Ўзбекистон суди томонидан ноҳақ белигиланган 17,5 йилли қамоқ муддатини ўтаб, 2018 йил 2 феврал куни қамоқдан чиқиб келди. Уни нафақат қишлоқдошлари, балки бутун Қорасув халқи ва туманга қўшни бўлган вилоятлар одамлари ҳам худди ўз қахрамонини кутиб олгандек кутиб олишди. Уни қамоқда чиқиб келиши гўёки бир байрамдек бўлиб кетди. Мана бир неча кун бўлибдики, уни зиёрат қилиш учун келаётган одамлар оқими камайгани йўқ. Дарҳақиқат, Аллоҳ мартабасини кўтарган кишини ҳеч ким хор қила олмайди. Аллоҳ хор қилганни эса ҳеч ким азиз қилолмайди.
وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
“Биз, албатта, сабр этганларни ўзлари қилиб ўтган амалларининг чиройлилари баробаридаги мукофот билан тақдирлаймиз” (Наҳл, 96).
Ҳизб ут-Таҳрирнинг Қирғизистондаги матбуот бўлими
