بسـم الله الرحمن الرحيم
Сайловларнинг шаръий ҳукми
Сайловлардан мусулмонлар ҳаром ишга қўшилишлари билан бирга ўз келажакларида бирор бир ўзгаришлар, яхши томонга силжишлар бўлармикин деган умидда ҳар сафар алданишмоқда. Бунинг сабаби ўз номзодини кўрсатганларда эмас, балки уларга ўз ччегаралариданчиқишларига имкон бераётганимизда, чунки мусулмонлар учун нима қилишлари ёки ким қилиши ҳам аниқ баён қилинган. Фақат жиддий мусулмон(Исломга бўйсунувчи)лар бўлиб, Исломимизни куфр айтаётганидек; руҳий покланиш, ибодат ёки баъзи бир ижтимоий масалалардагина деб эмас, балки тўлалигича, Аллоҳ Таоло нозил қилгандек тушунишлигимиз керак. Чунки Ислом ҳеч қандай шубҳа қолдирмайдиган қилиб, ҳаётнинг ҳар бир соҳасини аниқ ечиб қўйган.
Шу ўринда сайлов воқеълигига алоқадор ҳукмлар ҳақида муфассал айтмоқчи эмасмиз. Фақат Исломда “халифа”дан бошқасини мусулмонлар ўзлари учун раҳбар қилиб олишлари ҳаром эканини эслатмоқчимиз. Барча оламлар Раббиси фарз қилган Исломдаги бошқарув низоми – Халифалик низомидир. Бу низомда Аллоҳнинг Китоби ва Расулининг суннатига биноан Аллоҳ нозил қилган нарса билан бошқаришга берилган байъат орқали халифа тайин қилинади. Бунга Китоб, суннат ва саҳобалар ижмосидан далиллар жуда кўп.
Муслимнинг Абу Ҳозимдан қилган ривоятидир. У шундай дейди: Мен Абу Ҳурайра билан беш йил бирга бўлдим ва ундан Расулуллоҳ(с.а.в)нинг шундай деганларини эшитдим:
«كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِيلَ تَسُوسُهُمْ الأنْبِيَاءُ كُلَّمَا هَلَكَ نَبِيٌّ خَلَفَهُ نَبِيٌّ وَإِنَّهُ لا نَبِيَّ بَعْدِي وَسَتَكُونُ خُلَفَاءُ
فَتَكْثُرُ قَالُوا فَمَا تَأْمُرُنَا قَالَ فُوا بِبَيْعَةِ الأوَّلِ فَالأوَّلِ أَعْطُوهُمْ حَقَّهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ سَائِلُهُمْ عَمَّا اسْتَرْعَاهُمْ»
«Бану Исроилга пайғамбарлар сиёсат юргизарди. Қачон бир пайғамбар ҳалок бўлса, ортидан бошқа бир пайғамбар келарди. Мендан кейин эса пайғамбар йўқ. Халифалар бўладилар. Кўп бўладилар. (Саҳобалар бизни нимага буюрасиз? – деб сўрашди. Айтдиларки): Энг биринчисининг, яна биринчисининг байъатига вафо қилинглар. Уларнинг ҳақларини ўзларига беринглар. Зеро, Аллоҳ улардан раият (фуқаро)ни қандай бошқарганлари ҳақида сўрайди».
Исломдаги (Халифаликдаги) бошқарув низомининг шакли оламдаги маълум бошқарув шаклларидан бутунлай фарқ қилади. Ислом низоми подшолик тузуми ҳам эмас, шунингдек, Ислом низоми императорлик низоми ҳам эмас. Ислом низоми федератив низом ҳам эмас. (Бу мавзуъларни ёки халифани сайлаш ҳукмларини “Халифалик давлати жиҳози” китобидан муфассал, далиллари билан билиб олишингиз мумкин.)
Ислом низоми республика низоми ҳам эмас. Чунки республика низоми аввал бошданоқ подшолик низоми зўравонлигига рад жавоби сифатида вужудга келган эди. Ўша даврларда подшо чекланмаган ҳукмронлик ва салтанатга эга бўлиб, мамлакат ва аҳоли устидан қандай хоҳласа, шундай ҳукм юритар, қонунларни ўз хоҳишига қараб чиқарар эди. Унга қарши рад жавоби сифатида республика низоми вужудга келди ва ҳокимият ва салтанатни демократия деган ном остида халққа ўтказди. Натижада қонунлар чиқарувчи, яъни ҳалол ва ҳаром қилувчи, яхши ва ёмон, деб баҳо берувчи халқнинг ўзи бўлиб қолди. Бошқарув эса президентлик бошқарувига таянадиган республика низомида президент ва вазирлар қўлида, парламент башқарувига таянадиган республика низомида эса вазирлар кенгаши қўлида бўлиб қолди. (Бундай ҳолатни – яъни бошқарув вазирлар кенгаши қўлида бўлишини қироллик тузумларида кузатиш мумкин. Бундай тузумларда бошқарув салоҳияти қиролдан олиб қўйилиб, у подшолик қиладиган, лекин ҳукм юритмайдиган бир рамз бўлиб қолади).
Исломда эса қонун чиқариш ҳуқуқи халқники эмас, балки фақат АЛЛОҲникидир. Аллоҳдан бошқа ҳеч кимнинг ҳалол ёки ҳаром қилишга ҳаққи йўқ. Исломда қонун чиқаришни халққа топшириб қўйиш катта жиноятдир.
Исломдаги бошқарув низоми ҳақиқий маънодаги демократия ҳам эмас, яъни қонун чиқаришни, нарсаларнинг ҳалол-ҳаром, чиройли ва хунуклигини белгилашни ҳамда шариат ҳукмларига риоя қилмай ҳуррият деган ном билан халққа бериб қўйган демократия эмас. Мусулмонлар ҳақиқий маънодаги демократияни қабул қилмаслигини кофирлар жуда яхши билишади. Шунинг учун мустамлакачи кофир давлатлар – бугунги кунда хусусан Америка – мусулмонлар юртларига демократияни алдов йўллари билан киритишга уринишмоқда, мусусулмонларга адаштирувчи тасаввурни бериш учун демократия ҳокимни сайлаш механизмидир, деб мусулмонларнинг туйғуларини қитиқлашаётганини кўрасиз. Гўёки демократиядаги асосий иш ҳокимни сайлаш қилиб кўрсатишади. Чунки мусулмонлар юртлари – улар подшолик ёки республика деб номланаётган режимлар бўладими, фарқи йўқ – зўравонлик, зулм, оғизларни ёпиш ва диктатурага мубтало бўлган. Шунинг учун биз айтамизки, бундай балоларга мубтало бўлган мусулмон юртларда кофирлар «демократия ҳоким сайлаш йўли», деб унинг «бозорини чаққон» қилишлари осон бўлиб қолди ва кофирлар ундаги асосий нарсани, яъни қонун чиқариш, ҳалол-ҳаром қилишни Аллоҳга эмас, инсонга бериш эканлигини ўраб беркитишди. Ҳатто баъзи исломчилар, балки баъзи шайхлар ҳам яхши ният биланми, ёмон ният биланми, бу алдовга лаққа тушишди. Агар улардан демократия ҳақида сўрасангиз, уни ҳокимни сайлаш деган эътибор билан жоиз дейишади. Улардан ёмон ниятлилари эса демократлар демократияга берган ҳақиқий маънодан узоқлашиб, уни ўраб беркитадилар. Демократиянинг ҳақиқий маъноси эса ҳукмронликни халққа бериш бўлиб, халқ кўпчиликнинг раъйи билан хоҳлагандек қонун чиқариб, нарсаларни ҳалол-ҳаром қилиб, уларни чиройли ва хунук дейди. Шунингдек, шахс ўз ишларида эркин бўлиб, хоҳлаган ишини қилади, демократия ва эркинликлар деган ном остида ароқ ҳам ичаверади, зино ҳам қилаверади, муртад ҳам бўлаверади ва муқаддас нарсаларни ҳам сўкаверади. Демократиянинг мазмунию воқеси ва ҳақиқати – мана шу. Шундай экан, Исломга иймон келтирган мусулмон демократия жоиз ёки демократия Исломдан дейишга қандай журъат қилади?!
Аллоҳ нозил қилган шариатдан ўзга шариатни, асосни ёки қонунни қабул қилиши мусулмонлар учун асло мумкин эмас. Халқ бунга рози бўладими ёки рози бўлмайдими бунинг ҳеч аҳамияти йўқ. Чунки қонун чиқариш ёлғиз Аллоҳнинг ҳаққидир. Қонун чиқаришда бирор кишининг Аллоҳга шерик бўлишга ҳаққи йўқ. Зеро Аллоҳ шундай дейди:
إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ
– «Ҳукм-ҳокимлик фақат Аллоҳникидир». [12:40]
فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا
– «Йўқ, Парвардигорингизга қасамки, то улар ўз ўрталарида чиққан келишмовчиликларда сизни ҳакам қилмагунларича ва кейин сиз чиқарган ҳукмдан дилларида ҳеч қандай танглик топмай, тўла таслим бўлмагунларича-бўйинсунмагунларича зинҳор мўмин бўла олмайдилар». [4:65]
وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمْ الْكَذِبَ هَذَا حَلَالٌ وَهَذَا حَرَامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ
– «Аллоҳ шаoнига ёлғон тўқиш учун (яoни Аллоҳ буюрмаган ҳукмларни Аллоҳники дейиш учун) тилларингизга келган ёлғонни гапириб: «Бу ҳалол, бу ҳаром» деяверманглар! Чунки Аллоҳ шаoнига ёлғон тўқийдиган кимсалар ҳеч нажот топмаслар». [16:116]
Адий ибн Ҳотам Пайғамбар алайҳис-салом ҳузурига кирган пайтда Пайғамбар j:
اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ
– «Улар Аллоҳни қўйиб ўзларининг донишманд ва роҳибларини Парвардигор деб билдилар». [9:31]
оятини ўқиётган эдилар. Шунда Адий ибн Хотам: «Улар рохибларини Худо қилиб олмаганлар» деди. Пайғамбар j:«Уларга ҳаромни ҳалол қилиб, ҳалолни эса ҳаром қилиб беришмаганми ахир. Мана шу уларни (яoни роҳибларини) Худо қилиб олишларидир» деб айтганлар.
Абу Зар.
